AMERICAN BEAUTY

Εύχεται ο Γιάννης Σορώτος.

Μου αρέσει η κλασική χριστουγεννιάτικη αμερικανιά! Ψηλά και πυκνά έλατα, ελάφια, τάρανδοι, καραμέλες και ζαχαρωτά, "ερυθρόλευκα" μπαστουνάκια, καμπάνες, αστέρια, χρυσά και κόκκινα στολίδια, κορδέλες, κάλτσες στο τζάκι, χρυσόσκονη παντού και ο Santa Claus με τις πολικές αρκούδες και την Coca-Cola! Μπορεί να σου μοιάζουν πολύ εμπορικά όλα αυτά, μπορεί να κοντράρουν τη θεωρία σου περί υπερκαταναλωτισμού, αλλά παραδέξου ότι είναι η πιο ζεστή κι οικογενειακή εικόνα που έχουμε δει ποτέ στον κινηματογράφο. Όλοι είναι χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι. Και εννοείται πως πάντα χιονίζει... Αλλιώς δε μοιάζει χειμώνας.

Τρελαίνομαι για αυτά τα κλασικά -στη σειρά- σπίτια που έχουν αυτοί εκεί (μπορεί να είναι ψεύτικα και να τους παίρνει το κεραμίδι το πρώτο μποφοράκι, αλλά είναι ιδανικά για τις μέρες αυτές).

Τρελαίνομαι για τις φωταγωγημένες εισόδους, για τις στολισμένες εσωτερικές σκάλες, για τις ανθισμένες πέργκολες των κήπων, για τα σκυλιά τους που μπαίνουν από την ειδική πόρτα που έχει η πόρτα του σπιτιού και φέρνουν μέσα το χιόνι. Παθαίνω στερητικά σύνδρομα βλέποντας τους άψογους χιονανθρώπους που φτιάχνουν (όχι σαν τους στραβοχυμένους τους δικούς μας!), για τα γεμάτα τραπέζια τους, για τα τραγούδια που ακούγονται όλες τις ώρες, για τα χαμόγελα που έχουν όλοι ακόμα κι όταν το μποφοράκι τους παίρνει τη μισή στέγη. Φανατίζομαι με τα δώρα που είναι τυλιγμένα σε καρό κόκκινες και πράσινες κόλλες αμπαλάζ, για τα καλάθια με τα γλυκά και για τη σαμπάνια που υπάρχει παντού και πάντα!

Ξέρω...

Ξέρω σου λέω...

Με κοροϊδεύουν! Είναι ταινία, δεν είναι αλήθεια, μπλα, μπλα, μπλα...

Και τι μ' αυτό;

Χωρίς αυτή την ταινία εγώ πως θα τα ονειρευόμουν όλα αυτά; Πως θα έπιανα τον παλμό της γιορτινής ατμόσφαιρας; Πως θα ζήλευα που εγώ δεν έχω τζάκι, ελάφι, πολική αρκούδα, Άγιο Κλαύδιο (αλλά Άγιο Βασίλη), γουρουνόπουλο με μήλο στο στόμα, σαμπάνια να ρέει παντού, χιόνια (και σε άλλα σημεία πέρα από τα καμπαναριά); Πως;

Εμείς έχουμε τα και-καλά-περίτεχνα-στολίδια-πάνω-στις-κολώνες-της-ΔΕΗ-που-τα-χρυσοπληρώνουμε-μέχρι-τα-επόμενα-Χριστούγεννα, ένα δέντρο από καλώδια κάπου σε μία πλατεία, τον Τσαλίκη να μας προκαλεί να το σπάσουμε (το δέντρο άραγε;) και να αναλαμβάνει κάθε παραμονή χρέη οικοδεσπότη του νέου έτους και τη Βανδή τη μία να μας τραγουδάει για τα Χριστούγεννα και την άλλη να μας κλαίγεται για τα κάλαντα!

Πάλι καλά που έχουμε δίπλες και μελομακάρονα και βλέπουμε και ένα δείκτη να ανεβαίνει! Του διαβήτη, αλλά αν περιμέναμε από τη λίμπιντο ή την αισιοδοξία, θα περιμέναμε πολλά Χριστούγεννα!

Γι' αυτό επιμένω... Ξαναγυρίζω στα Χριστούγεννα τύπου "Μόνος στο σπίτι" και χαμογελάω, ενώ κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι που καίει. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και η καθημερινότητα αβάσταχτη. Επιλέγω αυτά τα Χριστούγεννα να τα ζήσω όπως θέλω εγώ... Χωρίς λεφτά, χωρίς σχέδια, χωρίς δώρα, χωρίς χειραψίες. Η μαγεία των Χριστουγέννων του Disney θα με κάνει να ταξιδέψω όπου θέλω, να γίνω πάλι παιδί και να ζήσω για μία στιγμή, όλα αυτά που μου λείπουν και επιθυμώ...

Καλό μας ταξίδι. Καλά μας Χριστούγεννα.