ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ

Τριγυρνάει ο Γιάννης Σορώτος.

Περπατάς στο δρόμο και όλοι είναι ξένοι, άγνωστοι. Σχεδόν… εξωγήινοι. Βλέπεις πρόσωπα σκεπτικά, μούρες κατεβασμένες, εκφράσεις απελπισίας. Δε λέω, βλέπεις και χαμογελαστούς ανθρώπους, αλλά πρέπει να είσαι από τους τυχερούς. Από αυτούς που αμέσως τρέχουν στο κοντινότερο πρακτορείο για να εξαργυρώσουν το χαμόγελο. Εδώ φτάσαμε… Να διαστρεβλώνουμε παραδοσιακές αξίες στις συγκρίσεις μεταξύ της ευτυχίας και του χρήματος. Πλέον δεν υπάρχει διάθεση. Κάποτε, ακόμα κι αν συναντούσαμε αγενείς ανθρώπους, τους χαμογελούσαμε, ώστε να τους αλλάξουμε το κάρμα –τρομάρα μας! Τώρα το μοναδικό κάρμα που ξέρουμε είναι αυτό του Ant1. Σαν να πάψαμε να νοιαζόμαστε. Τα κάνουμε όλα –λίγο ή πολύ- ρομποτικά. Αυτόματοι πιλότοι όλοι μας και προσπαθούμε να προσγειώσουμε το αεροπλάνο σε χωματόδρομο της Σαλαμίνας. Γίνεται; Δε γίνεται… Για συναίσθημα δε, ούτε λόγος. Δεν προλαβαίνεις να νιώσεις το παραμικρό. Κι αν προλάβεις μία μέρα να νιώσεις, επειδή έτυχε και όχι επειδή το προγραμμάτιζες, σίγουρα δε θα προλάβεις να το νιώσεις στο έπακρο. Τα μυαλά πολτός. Ένας άγευστος πουρές που τα υλικά σβόλιασαν και σε ενοχλούν στη γλώσσα. Επεξεργάζεσαι τόσες πολλές πληροφορίες μαζί που ο «πύργος» του υπολογιστή σου παραιτείται και το γυρνάει σε πιόνι για σκάκι. Και τρέχεις να τα κάνεις όλα σωστά, όλα γρήγορα, όλα στα μέτρα τους. Κι όταν γυρνάς σπίτι το βράδυ τι έχεις; Έχεις τα πάντα στα μέτρα τους και το δικό σου το κορμί έτοιμο για απόσυρση. Κουράζεις τον πουρέ, κουράζεις και το σώμα. Το σώμα που το έχεις πιο παραμελημένο κι απ’ όσο είχε η AGB την εκπομπή του Μποντρίνι, όσο έπαιζε απέναντι από «Το Νησί». Πόσα να αντέξει κι αυτό; Και πας εσύ και παίρνεις βιταμίνες και πίνεις διάφορα για να βγάλεις φτερά, αλλά το μόνο που βγάζεις είναι σπυράκια από το άγχος και κάλους από το τρέξιμο. Και ξέρεις, ε; Πλέον όλα κοστίζουν πολύ. Οι τιμές ανεβαίνουν, μαζί κι η αρτηριακή σου πίεση. Και να οι εξετάσεις και να οι διαγνώσεις και να και ο λογαριασμός. Έχεις παρατηρήσει ότι τώρα τελευταία ο φάκελος με το λογαριασμό της ΔΕΗ είναι πάντα πιο φουσκωμένος από το ίδιο σου το πορτοφόλι την 1^η κάθε μήνα;

 Φόροι, τέλη και ούτε ένα τέλι δε μπορείς να ευχαριστηθείς. Πριν βγεις, έχεις μιζεριάσει. Σκέφτεσαι το δεύτερο ποτό, μήπως σου χρεώσουν τους ξηρούς καρπούς και τα φρούτα και σε βγάλουν εκτός προϋπολογισμού, το γυρισμό. Εσύ παίρνεις ταξί με διπλή ταρίφα κι ο οδηγός εξοχικό στο Ζούμπερι. Τόσο ακρίβυναν. Είδος πολυτελείας. Κι αν είσαι από αυτούς τους ανεξάρτητους που έχουν δικό τους αμάξι; Ε, πάλι πατημένο το έχεις το σκατό. Στα ύψη η «βενζίνα», που λέει κι η γιαγιά μου. Και τι ύψη… Ανεμογδαρμένα!

Κάπου εκεί σκέφτηκα να αλλάξω πεζοδρόμιο, μήπως και γελάσει λίγο το χειλάκι μου. Αλλά αναθεώρησα αμέσως. Κι αν οι «απέναντι» είναι αυτοί που έχουν τα πραγματικά προβλήματα τι κάνουμε; Αν στην άλλη άκρη του δρόμου κυκλοφορεί ο καρκίνος, το Aids, ο θάνατος, η ζητιανιά, ο λιμός κι ο λοιμός; Θα μείνω απ’ αυτή την πλευρά. Να περπατάω πίσω από την ανεργία. Ίσως κάπου να σκοντάψει η πουτάνα και να φάει τα μούτρα της. Ελπίδα, μ’ ακούς ή πέθανες;