Ονειρεύεται ο Τάσος.
Ένας πρίγκιπας χαμένος στα λαγκάδια…
Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ από μικρός ονειρεύομουν συνεχώς τον πρίγκιπα που θα έρθει στη ζωή μου σε ανύποπτο χρόνο. Τον πρίγκιπα ο οποίος μέσα από τις ατέλειες και τις αδυναμίες του, θα με κάνει να παραδεχτώ και τις δικές μου ανασφάλειες, τα δικά μου μαύρα στίγματα, το δικό ανεξερεύνητο σκοτεινό εαυτό.
Κι όμως, πολλές φορές ένιωσα ότι αυτός ο πρίγκιπας βρέθηκε. Βέβαια, υπήρχαν ορισμένες επιπλοκές στην πορεία. Για να σας δώσω να καταλάβετε θα περάσω σε λεπτομέρειες. Ο πρώτος υποψήφιος πρίγκιπας ήταν ένα παιδί που ερωτεύτηκα στο πανεπιστήμιο και συνέχιζα να ήμουν ερωτευμένος μαζί του επί 4 χρόνια. Άλλαξε η κυβέρνηση, βγήκαν τα Smart Phones, ήρθαν στην ελληνική αγορά προφυλακτικά με γεύση μερέντα, σχεδόν χρεοκώπησε η Chrysler και ενώ όλα άλλαζαν, ένα πράγμα παρέμενε το ίδιο. Ο ερωτάς μου γι' αυτόν. Το μόνο πρόβλημα Του άρεσαν οι πριγκίπισσες. Υπάρχει άραγε κάποιος ανάμεσά μας που δεν έχει ερωτευτεί straight? Μακάρι να υπήρχε κάποιο φάρμακο εναντίον αυτής της «πάθησης», αλλά δυστυχώς είναι μία ανίατη ασθένεια. Για να μην τα πολυλογώ, το μόνο που μου έχει μείνει από αυτόν είναι ένα τατουάζ που απλώς μου θυμίζει τον πρώτο μου ανεκπλήρωτο έρωτα.
Στη συνέχεια, γνώριζα πρίγκιπες σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ευτυχώς, τις επόμενες φορές οι πρίγκιπες ήταν και καβαλάρηδες και προτιμούσαν να με ανεβάσουν στο άλογό τους. Έλα όμως που και εκεί υπήρχαν επιπλοκές. Μερικοί ήταν ακόμη ερωτευμένοι με τους πρώην τους, κάποιοι είχαν μη λειτουργικό εγκέ-φαλ(λ)ο, άλλοι ήταν συγκεντρωμένοι αποκλειστικά στην καριέρα τους, ορισμένοι έλεγαν "Σ’ αγαπώ" την πρώτη εβδομάδα, άλλοι έβλεπαν ρυτίδα έκφρασης και πάθαιναν κρίση πανικού και μερικοί αντιμετώπιζαν τη σχέση ως ραντεβού με τον οδοντίατρο, δηλαδή βρισκόμασταν μία, άντε δύο φορές το μήνα. Και τη μοναδική φορά που κάποιος πλησίαζε στο πακέτο του απόλυτου πρίγκιπα, σταμάτησα να νιώθω ερωτευμένος μέσα σε ένα μήνα.Κι αν τελικά η αναζήτηση του πρίγκιπά μας είναι μια ουτοπία; Μήπως κυνηγάμε χίμαιρες Και αν υποθέσουμε ότι τον βρήκαμε, μήπως ο πόνος του επικείμενου χαμού του θα επιφέρει περισσότερη οδύνη; Πόσο ψυχοφθόρο είναι να χάσεις κάτι που για σένα άγγιζε το ανέφικτο, το ιδανικό, το απόλυτο; Πως βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις να τον αναζητάς ύστερα από κάτι τέτοιο;
Πλέον έχω πειστεί. Οι πρίγκιπες είναι χαμένοι στα βουνά και τα λαγκάδια και προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους πολεμώντας με το κρύο, με λιοντάρια ίσως και δράκους. Αλλά στο κρυφτό του μυαλού μας, πάντα θα περιμένουμε να βρουν το δρόμο τους και να χαθούν αθόρυθα στην αγκαλιά μας. Και αναζητάμε αυτά τα δύο μάτια με υπομονή. Τα αναζητάμε ακόμη κι αν ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα μας φύγουν. Αναζητάμε τον πρίγκιπα ακόμη κι αν ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι θα μας κατεβάσει από το άλογο και θα προσπαθήσουμε μόνοι μας να βρούμε το δρόμο του γυρισμού. Τον αναζητάμε, όμως, γιατί ό,τι αξίζει, το περιμένεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου